BENDEN BANA

Sabahın tan yeri neresi bilmem ama 

Ben acının tam yerindeyim…

İnsan birçok şey olmaya dursun, hiçbir şey oluveriyor bir anda.

Mis gibi sandık kokan anıların yerini 

Umutlu kelimelerin arasına sızan keşkeler aldı. Bulunduğum yerden eminken, ben benden kayboluverdim. Otuzlu yaşlarımda düşünür oldum “ benden bana, ne kaldı?”

Ömrümün yüzde kaçını yaşadım?

Ya da ömür benim yüzde kaçımı kullandı?

Sahi ömür neydi, yaşadığın mı, yaşatılan mı? 

Ya da sadece zaman mıydı? 

Yaşamanın hangi evresindeyim bilmiyorum ama bu hikâye de öğrendim ki; 

Çerçeven hangi renk olursa olsun, içine koyduğun fotoğrafa her baktığında yüzünü gülümsetmiyorsa, duvara çaktığın çivinin ahıyla yaşıyorsun. 

Yani insan ne yapıyorsa kendine yapıyor.

Sen münferit ol, hak eden seni bulsun..

Benden, bana..